tutku ölü
çabalar ölü
heyecan ölü
yenilik ölü
değişiklik ölü
anlamak ölü
anlaşmak ölü
ilkler ölü
hayaller ölü
aşk ölü

Bugün çok uzun düşündüm seni
ellerini,ağzını,dudaklarını...
Sonra bu düşünceler kocaman bir boşluk oldu
Karanlığa boğuldu
O karanlık ,insanlara dünüştü
Yaşlı bir adam oldu oldu önce otobüste
Daha sonra bir çocuk karşı pencerede
Sonra elimdeki ufak yara
acımadan seni hatırlatarak.
Bugün çok uzun düşündüm seni
bakışlarını,sevmelerini ve hayallerini
Sonra bu düşünceler ufacık bir ışık oldu
O ışık kapılara döndü sonra
ayrı dünyalara ve sensizliğe açılan.
Daha sonra yaşlı bir ağaç ve ardında binlerce sayfa
Şimdi sadece bekliyorum,
düşünüyorum ve korkuyorum.

Bugün ne kadar çok yanlış yaptığımı bir kez daha farkettim.
Her farkedişin sonunda yeni bir hayata adım atabileceğimi sanıp rahatlamaya çalışırdım;ama şimdi anlıyorum ki hiçbir şey yeni olmuyor.Geçmişte kalan ne varsa var olmaya devam ediyor yokolmalarını istesemde.Bana kalan tek şey ,tecrübelerin artmasıyla yola daha fazla yükle devam etmeye çabalamak.Sanırım yanlışlar olmadan yaşayamıyorum.

Öyle zannederim ki körler biraz gayret etselerdi görebilir,sağırlar biraz dikkat etselerdi duyabilirlerdi.Bu zannım uzun zaman beni düşündürdü.Ta ki sevgi beni duymaz ve görmez yapıncaya kadar...
Görmek istedim göremedim.Duymak istedim,duyamadım.Uğraştığım halde istediklerimi değil istemediklerimi duydum,istemediklerimi gördüm.
Yakınlaşmak istedim,içimdeki samimiyet ve temiz hisler çehrem kadar çirkinleşti.O kadar arzu ettiğim halde gözlerine bakamadım.O-benim için-güzel gözlerinde kendimi görmek için manasızlığımı nazarların altına atamazdım.
Bir gece
-Acaba seviyor muyum ?diye kendi kendime sorduğum zaman sevdiğimi anladım.Hala yalnız kalınca o suali soruyorum.Demek ki hala seviyorum.
Zaten:
-Acaba ondan uzaklaşabilir miyim?dediğim zaman da uzaklaşamayacağımı anladığımdan öyle düşündüğümü anladım.
İşte böylece küçük tecessüslerim büyük ihtiraslarım tarafından cevaplandırıldı.Küçük acılarım büyük ıstıraplarımın beşiği oldu.

...

Tam hayalli arzuları atmıştım ki uyanıyorsun ve ben kendime bir sual daha soruyorum:
-Acaba bendeki bu manalar kadar kuvvetlileri onda da var mı?

Yarın gene yüzüne bakamayağım.Gözlerim önümde konuşacağım.
Böylece değişe değişe günlerim geçiyor ve korkuyorum.
Kaybolmaktan korkuyorum anladın mı?Kaybolmaktan...
Bu değişe değişe kaybolmaktan...



Özdemir Asaf
20 K. Sani 1943

bir an durup düşündüğün zaman,ne kadar haksız olduğumuzu göreceksin
ve buna nasıl da ihtiyaç duyduğumuzu.
ah sen ,
sevgili gibi uzak ,bir yabancı kadar yakınsın şimdi.

yaşayan canlılar.

çok uzun bir hikaye anlatmak isterdim ama becerebileceğimden şüpheliyim.